شرکت جهان شیمی وارد کننده پلی الکترولیت کاتیونی و آنیونی به عنوان کمک منعقد کننده از کشور چین است، جهت خرید و اطلاع از قیمت فروش پلی الکترولیت کاتیونی و آنیونی با ما تماس حاصل فرمایید.

کمک منعقد کننده های پلیمری

برای ایجاد پل بین لخته ها از پلی الکترولیت های پلیمری استفاده می شود که به آنها کمک منعقد کننده های پلیمری می گویند. این پلیمرها در یک یا چند نقطه با لخته ها، تماس حاصل می کنند.
چنانچه پلیمر و ذره دارای بار الکتریکی متضاد باشند، تماس ناشی از نیروی جاذبه کولنی و اگر هر دو دارای بار یکسان باشند، تماس ناشی از نیروی و اندروالسی است.
امکانهای دیگری مثل تعویض یونی و پیوندهای هیدروژنی هم می توانند باعث ایجاد پل بین ذرات شوند. ممکن است که ماده پلیمری باعث ایجاد پل بین چند ذره شود و تولید لخته های درشت کند.
احتمال دارد که ماده پلیمری کاملاً دور ذره جامد بپیچد و باعث پایداری مجدد ذره گردد، بدین معنی که ماده پلیمری به جای انعقادسازی، عملاً به پایداری ذره کمک نماید.

نکته:

• اگر مقدار پلیمر تزریقی به اندازه مطلوب باشد، پلیمر صرف ناپایدار کردن ذره می شود.
• ذرات ناپایدار شده در اثر برخورد باهم مجتمع شده و تولید لخته می کنند.
•  اگر مقدار پلیمر تزریقی بیش از مقدار مطلوب باشد. پلیمر اضافی دوباره جذب ذره ناپایدار شده و آن را دوباره پایدار می کند.
• اگر مقدار پلیمر تزریقی بیش از مقدار مطلوب باشد در اثر جذب متوالی پلیمر روی ذره، عملاً ذره را پایدار می سازد.
• اگر شدت اختلاط (هم زدن) زیاد باشد ممکن است لخته شکسته شود (این پدیده در اثر طولانی بودن هم زدن هم اتفاق می افتد).
•  لخته شکسته شده ممکن است به خاطر جذب بیش از اندازه مطلوب پلیمر، پایدار بماند.
• چنانچه هم زدن شدید باشد، امکان شکسته شدن لخته ها وجود دارد و حتی ممکن است اجزا شکسته شده لخته در اثر محاصره شدن در زنجیره پلیمری پایدار باقی بمانند.

تزریق پلی الکترولیت

کمک منعقد کننده ها باید پس از منعقد کننده های معدنی به آب تزریق شوند. این فاصله ی زمانی که حدود یک تا چندین دقیقه میتواند باشد کمک می کند که لخته های ریز توسط منعقد کننده معدنی ایجاد شود نه پلی الکترولیت گران قیمت.
در مورد منعقد کننده های معدنی مثل کلراید آهن یا آلوم برای انجام انعقادسازی به حداقل غلظتی نیاز است اما اگر غلظت استفاده شده بیش از حد مورد نیاز باشد قدرت انعقادسازی کاهش نمی یابد؛ اما به علت ویژگی های شیمی فیزیکی پلی الکترولیت ها، در محدوده کوچکی از غلظتشان (که بستگی به نوع مواد معلق و غلظت آنها دارد) بیشترین راندمان انعقادسازی را دارند و در خارج از این محدوده غلظت، عملکرد آنها کاهش می یابد.

پلی الکترولیت ها، محلول های خیلی لزجی هستند و اغلب مقدار کمی از آنها مورد نیاز است. از این رو لازم است که در منطقه ای که پلی الکترولیت به آب تزریق می شود به اندازه ی کافی تلاطم وجود داشته باشد تا اطمینان حاصل شود که کمک منعقد کننده در همه آب پخش شده است.

پلی الکترولیت کاتیونی و آنیونی

تفاوت کار منعقد کننده ها و کمک تا منعقد کننده ها

در فرآیند ته نشینی، درشتی لخته ها نقش مهمی دارد. در عمل ممکن است شرایطی پیش آید که تعداد ذرات جمع شده در هر لخته کم باشد و در نتیجه لخته ها به اندازه کافی درشت نباشند.
از جمله عوامل مؤثر در ریز شدن لخته ها می توان از وجود رنگ و مواد آلی، pH نامناسب و دمای پایین آب را نام برد. رنگ و مواد آلی می توانند در افزایش انرژی سطوح ذرات مجتمع شده، نقش بازی کنند.
دمای پایین باعث کاهش حرکت براونی می شود که این امر باعث کاهش برخوردهای مؤثر منتهی به جذب ذرات به یکدیگر می شود. در چنین شرایطی استفاده از ماده منعقد کننده بیشتر، عملاً غیراقتصادی می شود؛ چون می تواند تأثیر کمی در درشت تر کردن داشته باشد، راه درست آن است که شرایطی را فراهم کنیم که مقداری از ذرات دور هم جمع شوند.

نکات طلایی

نکته اول:

از نظر نیروی جاذبه واندروالسی قادر به جمع کردن ذرات نیستیم، چون لخته های ریز به خاطر اندازه شان نمی توانند آنقدر به هم نزدیک شوند که جاذبه واندروالسی به اندازه محسوسی افزایش یابد؛ اما اگر بتوانیم ذرات را با نخی به تور بیندازیم در آن صورت می توانیم مجتمع های بزرگ تری از داشته باشیم و این، کار کمک منعقد کننده ها است.
این نخ ها در سطح مولکولی همان زنجیره های طولانی مولکول های پلیمری هستند و به همین دلیل است که مواد کمک منعقد کننده معمولا پلیمرهای با وزن مولکولی بالا می باشند. دیده می شود که کار منعقد کننده ها و کمک منعقد کننده ها ماهیتاً باهم فرق دارد.

در منعقد کننده ها نیروی دافعه الکترواستاتیکی نقش اصلی را دارد، درحالی که در کمک منعقد کننده ها نیروی جاذبه و دافعه عملاً نقش مهمی ندارند، بلکه به تور افتادن ذرات توسط زنجیره مولکول کمک منعقد کننده، نقش عمده ای دارد.

نکته دوم:

در اولی کوتاهتر کردن دامنه نفوذ میدان الکتریکی ذرات هدف اصلی است، درحالی که در دومی طولانی تر بودن زنجیره رمز موفقیت است .

اگر مقدار منعقد کننده مصرفی بیش از حد لازم باشد، عملاً باعث بهبود اندکی در فرآیند انعقادسازی خواهد شد و می توان تصور کرد که این کار به علت کاهش بیشتر دافعه الکترواستاتیکی شود و در نتیجه ذرات با سهولت بیشتری باهم برخورد مؤثر خواهند داشت.
بنابراین می توان تصور کرد که مصرف بیش از حد لزوم ماده انعقادسازی باعث جبران شرایط غیر بهینه (دما، pH و یا قلیائیت) شود که البته لزوماً باعث غیراقتصادی شدن فرآیند انعقادسازی می شود؛ اما اگر ماده کمک منعقد کننده بیش از حد لزوم باشد، نه فقط باعث افزایش هزینه انعقادسازی می شود، بلکه عملاً می تواند باعث بدتر شدن شرایط انعقادسازی و حتی جلوگیری از انعقادسازی شود.

نکته سوم:

مکانیسم کار بدین صورت است که اگر کمک منعقد کننده پلیمری در محیط زیاد باشد، زنجیره پلیمری دور هر ذره می پیچد و ذره را باردار می کند که در نتیجه، ذرات این گونه باردار شده در اثر نیروی دافعه الکترواستاتیکی علاقه ای به تجمیع نداشته و به صورت ذرات پایدار در می آیند.

بنابراین از نظر فرآیند انعقادسازی، ماده کمک منعقد کننده این تفاوت عمده را با ماده منعقد کننده دارد که اگر بیش از حد لزوم به آب اضافه شود شرایط را بدتر کرده و باعث کمک به پایداری ذرات می شود.

نکته چهارم:

شکل مخروطی کلاریفایرها فرآیندهای انعقادسازی و لخته گذاری و حتی صاف کردن همیشه متمایز و مستقل از هم نیستند. در بسیاری از واحدهای تصفیه، واحد کلاریفایر به صورت مخروط ناقصی است که به صورت وارونه قرار دارد که دیواره محفظه زاویه حدود ۶۰ درجه با خط قائم می سازد.
آبی که باید ذرات معلق آن به کمک مواد منعقد کننده تصفیه شود از نزدیکی ته مخزن به سمت پایین وارد می شود و با یک گردش ۱۸۰ درجه ای به سمت بالای مخزن حرکت می کند. در اینجا مواد منعقد کننده به آب تزریق می شود تا در جریان متلاطم اطراف محوطه آب ورودی، این مواد شیمیایی به خوبی در همه جای آب پخش شوند.

چون هر چه بالاتر برویم سطح مقطع محفظه بیشتر می شود پس سرعت آب در زمان بالا آمدن در محفظه کندتر می شود. در نتیجه، در قسمت های ته مخزن محیط مناسبی برای انجام لخته گذاری فراهم می شود.
در حالی که در قسمت های بالای مخزن فرصت خوبی برای صاف شدن آب بخاطر کاهش سرعت آب فراهم می شود؛ بنابراین هر سه فرآیند انعقادسازی، لخته گذاری و صاف شدن همه در یک مخزن انجام می شود.

پلی الکترولیت کاتیونی و آنیونی

پلی الکترولیت ها چیست؟

پلی الکترولیت پلیمری است که دارای چندین گروه قابل یونیزاسیون است. پلی‌ الکترولیت‌ ها دارای رفتارهای پلیمری و الکترولیتی ذاتی هستند و این باعث می‌ شود که پلی‌الکترولیت‌ها خواص مفیدی پیدا کنند. پلی الکترولیت ها به طور کلی در آب محلول هستند. اما در صورت وجود  اتصال عرضی خاصیت حل شدن در آب را از دست می دهند.

پلی الکترولیت های متقاطع هنگامی که به آب اضافه می شوند، متورم می شوند و به عنوان جاذب آب عمل می کنند. چنین تغییری در وضعیتی باعث تولید موادی می شود که بیشتر به عنوان هیدروژل یا پلیمرهای سوپرجاذب شناخته می شوند. سوپر جاذب ها که با اتصال عرضی جزئی پلی الکترولیت ها ایجاد می شوند، دارای خاصیت استثنایی جذب آب ۵۰۰ برابر وزن خود و ۳۰ تا ۶۰ برابر حجم خود هستند.

شباهت پلی الکترولیت ها به الکترولیت ها (نمک ها) و پلیمرها (ترکیبات با وزن مولکولی بالا) باعث می شود که آنها را به عنوان پلی نمک خطاب کنیم. یکی دیگر از ویژگی های مهم پلی الکترولیت ها رسانایی الکتریکی آنهاست.

زنجیره‌های مولکولی باردار آن‌ها که معمولاً در سیستم ‌های ماده نرم وجود دارند، آنها را قادر می ‌سازد تا نقش اساسی و حیاتی در رمزگشایی ساختار، پایداری و برهم‌ کنش‌های مجموعه‌های مولکولی مختلف داشته باشند.

پلی‌الکترولیت‌ها در تعدادی از صنایع که رنگ ‌ها و پوشش ‌ها را تولید می ‌کنند، کاربرد  دارند، زیرا سوسپانسیون کلوئیدی را تثبیت کرده و لخته‌ سازی را آغاز می ‌کنند. آنها همچنین در محصولات مراقبت از مو مانند نرم کننده ها و شامپوها استفاده می شوند. از دیگر کاربردها می توان به پارچه های خود ترمیم شونده، سیمان ها و بازیافت روغن اشاره کرد.

بازار خرید و فروش و قیمت پلی الکترولیت ها

پلی الکترولیت عمدتاً در افزایش پایداری و سیالیت محلول ها و ژل های آبی استفاده می شود. آنها کاربرد گسترده ای در صنایع تصفیه آب و بازیافت نفت قرار می دهند. برخی از خواص حل کنندگی آب پلی الکترولیت در صنایع پزشکی و بیوشیمیایی استفاده می شود.

پلی الکترولیت ها به طور گسترده در صنایع معدنی برای جداسازی فلزات سمی از فلزات غیرسمی استفاده می شوند. آنها دارای خواصی مانند مقاومت در برابر مواد شیمیایی هستند و با هزینه مقرون به صرفه در دسترس هستند. از آنجایی که آنها لجن تقریباً ناچیز تولید می کنند، در کارخانه های مدیریت فاضلاب بسیار مورد استفاده قرار می گیرند. آنها پلیمرهای فوق جاذب هستند و توانایی جذب آب تا ۵۰۰ برابر بیشتر از حجم اصلی خود را دارند.

بر اساس نوع، تقسیم بندی بازار به صورت پلی نمک، پلی کاتیون و آنیون پلی انجام شده است. بر اساس منشأ، پلی الکترولیت می تواند انواع مختلفی داشته باشد مانند پلی الکترولیت مصنوعی، پلی الکترولیت شیمیایی و پلیمرهای زیستی اصلاح شده شیمیایی. از این نظر قیمت آنها بسیار متفاوت است و در بازار ایران نیز انواع آنها را می توانید با خرید اینترنتی و حضوری بر حسب کیفیت با قیمت های مختلف تهیه نمایید.